Home
Postępowanie o zatwierdzenie układu jest najprostszym i najmniej sformalizowanym z czterech postępowań restrukturyzacyjnych. Opiera się ono na własnych działaniach i inicjatywie dłużnika, a udział sądu jest minimalny. W toku tego postępowania dłużnik w celu zawarcia układu z wierzycielami samodzielnie zbiera głosy od wierzycieli oddawane na kartach do głosowania. Skuteczne przeprowadzenie postępowania zależy więc od sprawnej współpracy dłużnika z jego wierzycielami oraz zdolności dłużnika do przekonania i zaktywizowania wierzycieli.
W toku postępowania o zatwierdzenie układu dłużnik zachowuje prawo do zarządzania swoim majątkiem oraz do dokonywania czynności zarówno należących do zakresu zwykłego zarządu, jak i czynności, które przekraczają zakres zwykłego zarządu danym przedsiębiorstwem. Istotną wadą postępowania o zatwierdzenie układu jest to, że przepisy nie przewidują zawieszenia postępowań egzekucyjnych ani uchylenia dokonanych zajęć rachunków bankowych. Z tego powodu takie postępowanie może być prowadzone jedynie na krótko po ujawnieniu się problemów finansowych dłużnika, w szczególności w sytuacji gdy wierzyciele nie dysponują jeszcze tytułami egzekucyjnymi. Gdy rozpoczniemy procedurę zbyt późno, nawet mała część wierzycieli może unicestwić całe postępowanie.
Dłużnik swobodnie wybiera osobę lub podmiot, który będzie pełnił funkcję nadzorcy układu i podpisuje z tym podmiotem umowę. W innych postępowaniach restrukturyzacyjnych to sąd wybiera nadzorcę sądowego lub zarządcę. Dłużnik ma obowiązek przekazywać nadzorcy układu pełne i zgodne z prawdą informacje oraz dostarczać dokumenty dotyczące jego majątku i zobowiązań, a nadzorca układu wspiera go w przejściu przez procedurę restrukturyzacyjną. Dłużnik musi także udzielać wierzycielom informacji o sytuacji majątkowej dłużnika oraz możliwości wykonania układu. Rolą nadzorcy jest stwierdzenie przyjęcia układu po zebraniu głosów wierzycieli i sporządzenie sprawozdania, które powinno być załączone do wniosku dłużnika o zatwierdzenie układu. To również nadzorca układu informuje dłużnika o niemożności zawarcia układu w ramach postępowania o zatwierdzenie układu po stwierdzeniu, że suma wierzytelności spornych uprawniających do głosowania nad układem przekracza 15% sumy wierzytelności uprawniających do głosowania nad układem.
Do przyjęcia układu w omawianym tu postępowaniu dochodzi wówczas, gdy za jego przyjęciem wypowie się większość wierzycieli uprawnionych do głosowania nad układem, mających łącznie co najmniej dwie trzecie sumy wierzytelności uprawniających do głosowania nad układem. W postępowaniu tym istnieje zatem odmienność co do zasad liczenia większości wymaganej do przyjęcia układu w stosunku do pozostałych postępowań restrukturyzacyjnych. O ile bowiem w pozostałych postępowaniach wymagana większość jest liczona od sumy wierzycieli głosujących, o tyle w postępowaniu o zatwierdzenie układu, większość liczy się od uprawnionych do głosowania. Różnica w tym zakresie wynika z konieczności wyeliminowania działań dłużnika, które zmierzałyby do braku rzeczywistego powiadomienia wierzycieli (braku doręczenia im propozycji układowych) i przedstawienia ich przed sądem jako wierzycieli biernych, którzy nie będą brani pod uwagę przy ustalaniu niezbędnych większości. W pozostałych bowiem postępowaniach to sąd dokonuje odpowiednich zawiadomień wierzycieli, a zatem wyeliminowane jest ryzyko tendencyjnie niewłaściwego doręczania propozycji układowych. Ustawodawca zatem zdaje się mówić: dłużniku, ufam Ci, ale nie tak bardzo jak sądowi.
W razie stwierdzenia przez nadzorcę układu, że za układem wypowiedziała się wymagana większość wierzycieli, dłużnik powinien złożyć wniosek o zatwierdzenie układu, którego treść regulowana jest przepisami Prawa restrukturyzacyjnego.
W ramach podsumowania niniejszego wpisu należy wskazać, że w porównaniu do pozostałych procedur restrukturyzacyjnych, postępowanie o zatwierdzenie układu jest bardzo szybkie - w terminie dwóch tygodni od dnia złożenia wniosku o zatwierdzenie układu sąd powinien wydać postanowienie w przedmiocie jego zatwierdzenia. Charakter tego postępowania wskazuje zatem, że jest ono najmniej inwazyjną i najszybszą formą restrukturyzacji, ale za to przez cały okres pozasądowy pozostawia dłużnika odsłoniętego na ataki wierzycieli.
