Home
W przypadku dochodzenia roszczeń od niewypłacalnego dłużnika, który jest przedsiębiorcą, warunkiem ogłoszenia upadłości jest m.in. stan wielości wierzycieli. Oznacza to, że nie można ogłosić upadłości, jeżeli dłużnik posiada tylko jednego wierzyciela, nawet jeżeli jego wierzytelność opiewałaby na bardzo wysoką kwotę. Wynika to wprost z celu postępowania upadłościowego, który został przez ustawodawcę wyrażony w sposób następujący:
postępowanie uregulowane ustawą należy prowadzić tak, aby roszczenia wierzycieli mogły zostać zaspokojone w jak najwyższym stopniu, a jeśli racjonalne względy na to pozwolą - dotychczasowe przedsiębiorstwo dłużnika zostało zachowane.
Jasno wynika z tego, że postępowanie upadłościowe jako forma egzekucji generalnej (uniwersalnej), w przeciwieństwie do egzekucji singularnej (prowadzonej przez komornika) musi zmierzać do zaspokojenia więcej niż jednego wierzyciela. Jeśli zatem dłużnik ma tylko jednego wierzyciela, z jednej strony nie może zostać postawiony w stan upadłości, z drugiej zaś właściwa formą poszukiwania zaspokojenia roszczeń przez tego jedynego wierzyciela jest właśnie zwykłe postępowanie egzekucyjne.
W tym miejscu warto jednak zwrócić na jeden praktyczny aspekt. Otóż, co prawda posiadanie tylko jednego wierzyciela uniemożliwia prowadzenie postępowania upadłościowego, a tym samym nie rodzi obowiązku złożenia wniosku o ogłoszenie upadłości przez dłużnika, to jednak stan ten może okazać się w dłużej perspektywie złudny. Chodzi bowiem o to, że utrata zdolności uregulowania jednego zobowiązania zawsze powoduje niejako automatycznie niemożność uregulowania każdego następnego. Biorąc pod uwagę, że dłużnik ma zakaz faworyzowania wybranych wierzycieli (pod groźbą odpowiedzialności karnej, o czym w innym wpisie na naszym blogu), to w sytuacji gdy ciąży na nim dług, którego nie jest w stanie zaspokoić, nie powinien też zaspokajać (zwłaszcza w pełnym zakresie) innych wierzycieli. W takiej sytuacji powinien albo wstrzymać się ze spełnieniem świadczenia albo zaspokoić wszystkich wierzycieli w sposób proporcjonalny. Każdy z tych wariantów finalnie doprowadzi zaś do tego, że istnienie jednego niezaspokojonego wierzyciela, przy założeniu postępowania przez dłużnika zgodnie z prawem, „wymuszą” powstanie kolejnych zaspokojonych wierzycieli, a tym samym otwiera drogę do złożenia wniosku upadłościowego.
Sytuacja wygląda inaczej, jeżeli chodzi o upadłość konsumencką, tj. w przypadku gdy upadłym podmiotem ma być osoba fizyczna nieprowadząca działalności gospodarczej. W takim przypadku można ogłosić upadłość dłużnika – konsumenta, nawet wtedy, gdy posiada on wyłącznie jednego wierzyciela. Rozwiązanie to jest podyktowane specyfiką upadłości konsumenckich, a przede wszystkim przewartościowaniem celów, które procedura ta ma spełniać. Szerszych informacji na ten temat można zaczerpnąć z bloga prowadzonego pod TUTAJ.
